این روزها آدم ها را جور دیگری دوست دارم، حتی بعضی ها را به بهانه های ساده ای دوست دارم. راننده خطی ونک-سعادت آباد را دوست دارم. او که وقتی نگاهش می کنی همیشه اخم دارد در صورتش، سبیل های پر پشت دارد، او که عکس کودک خردسالش را هرجا که توانسته در تاکسی اش چسبانده است، همان که محال است در تاکسی اش بنشینی و از کودکش تعریف نکند، او را دوست دارم، مرذی که چهره خشن اش هیچ ارتباطی با قلب مهربانش ندارد، مردی که نگاهش اصلا مهربان نیست، خیلی کم می خندد و فقط وقتی می خمار صدشبه دارم.....
اميد آخرين اگر تويي.....
براي او كه روزي خواهد آمد....
دوست ,اش ,های ,ها ,دارم، ,تاکسی ,را دوست ,دوست دارم ,او که ,دوست دارم، ,در تاکسی
درباره این سایت